Van Nederlandse motregen naar Lissabon: Mijn sprong in de zon, surf & een gloednieuw leven 🌊🌞

“Verhuizen naar het buitenland gaat niet altijd over het opkrikken van je CV - het gaat over anders leren ademen.”

1. De vonk: “Gaan al mijn winters er zo uitzien?”

Ik ben Joris, 27, Nederlander in hart en nieren. Jarenlang bestonden mijn ochtenden uit wekkers voor zonsopgang, motregen op het raam en een fiets aan de ketting onder een grauwe grijze lucht. Solide baan? Zeker, maar ik voelde dat de automatische piloot het beste van me stal.

Op een novembermiddag - inbox op nul, stemming eronder - zag ik een vacature in Lissabon voor Nederlandstalige digitale ondersteuning. Het bericht toonde een oranje zonsondergang over de Taag en fluisterde “inclusief verhuizing”. Ik kan (nog) niet surfen, dacht ik, maar ik kan het leren... en drukte op solliciteren.

2. Waarom ik “ja” zei (spoiler: het was niet de carrièreladder)

Motivatie Wat het echt voor me betekende

Zon & blauwe lucht Verruil zeven maanden mist voor 20 °C ontbijt in maart.

Zee & branding Verander “vakantiesport” in “dinsdagroutine”.

Langzamer glimlachen Mensen die kletsen tijdens een staande koffie-mijn agenda had dat tempo nodig.

Nederlands spreken... ver van huis Nederlandse bedrijven helpen vanuit een betegelde wijk die naar kaneel ruikt.

Gewone nieuwsgierigheid Ontdekken wie ik ben minus de fiets, de gebruikelijke vrienden, de vertrouwde straten.

3. Touchdown: beseffen dat “wonen” anders klinkt in het Portugees

Ik kwam aan met één koffer, een contract en twee weken hotelsleutels. Op de eerste maandag was ik al expres verdwaald in Alfama en hard gevallen voor de geur van pastéis de nata.

Het kantoor - een internationaal ondersteuningscentrum - gonsde van de accenten. De training was intens, maar de sfeer was luchtig: er werden afspeellijsten uitgewisseld, grappen verteld, oprechte "hoe gaat het? ” momenten. Naar buiten stappen voor een koor van bom dias voelde minder als op bezoek gaan en meer als uitgenodigd worden.

4. Mijn nieuwe normaal (en waarom ik niet terugga)

• 08:15 Pingado op het terras, rivierbries in mijn haar.
• 09:00 Het Nederlandse MKB helpen beter online te verkopen.
• 13:00 Lunch zonder stopwatch, golfvoorspellingen kletsen met Griekse en Italiaanse teamgenoten.
• 17:30 Metro + board naar Carcavelos; eerste surfles was inclusief een spectaculaire wipe-out en nog meer lachen.
• 22:00 Miradouro op een heuveltop, gitaar, vrienden die een mix-up spreken van Portugees, Engels en mijn Nederlandse accent dat niemand meer corrigeert.

Wat me wegblaast is niet het salaris of de projectnaam. Het is het staren naar de oceaan en het lichte gevoel, alsof het leven hier beter past.

5. Kleine veranderingen die alles veranderden

1. Leren “saudade ” - Benoem wat je mist en het weegt minder.
2. Minder bezitten - Twee schreeuwerige shirts, gehuurde surfplank, meer verhalen dan spullen.
3. Meer daglicht, meer leven - Ik werk, sport, kook en FaceTime nog steeds met familie voor ik naar bed ga.
4. De buitenlander zijn maakt je moedig - Elke mini-uitdaging (routebeschrijving, nieuwe vrienden) voegt moed toe.

6. En die droombaan? Die kwam vanzelf

Twaalf maanden later, met solide statistieken en een redelijk Portugees, kwam er een e-mail: intern interview bijGoogle. Het was me gelukt, zeker, maar eerlijk gezegd? Zelfs als die e-mail nooit was gekomen, was elke ingeslikte golf en chat bij zonsondergang de sprong al waard geweest.

7. Hoor je diezelfde kriebel in jezelf?

1. Luister naar de “wat als...?” - Het ongemak van vandaag is het lievelingsverhaal van morgen.
2. Wacht niet op de perfecte rol - Soms is de trampoline een “gewone” baan in een bijzondere stad.
3. Pak nieuwsgierigheid in, geen verwachtingen - De magie zit in wat je niet hebt gepland.

Lissabon heeft me geleerd dat echte motivatie niet wordt geteld in CV-regels; het wordt gemeten in hoeveel verhalen je kunt vertellen terwijl je naar de horizon staart.

Zin om het jouwe te schrijven? Tot ziens bij de volgende zonsondergang. 🌅